Każdy pracownik dowolnego zakładu obowiązany jest do wykonywania obowiązków zawodowych przez 40 godzin w tygodniu. Dotyczy to wyłącznie osób, które są zatrudnione na pełen etat na podstawie umowy o pracę. W innym wypadku wymiar czasu pracy może być mniejszy lub znacząco większy – wszystko zależy od specyfiki danego zakładu produkcyjnego lub usługowego. Zaznacza się jednak, że istnieją branże szczególne, które korzystają z zdecydowanie korzystnych regulacji. W ich przypadku możliwe jest wprowadzenie innego niż standardowego systemu czasu pracy. Warto jednak pamiętać, że przedział godzinowy, który jest ustalany w grafiku, nie może być co do zasady dowolny. Dotyczy to w szczególności pracy w ruchu ciągłym, która zawsze trwa maksymalnie przez dobę.
W sytuacji, gdy dany zakład działa na wiele zmian, niezbędne wydaje się wprowadzenie zmian w harmonogramie pracy. Trzeba przyznać, że jedynie dzięki takim zabiegom możliwe jest utrzymanie ciągłości produkcji i zapewnienie, że towar dojdzie na czas do klienta. Także zakłady takie jak szpitale powinny jak najszybciej zdecydować się na odejście od standardowego modelu wykonywania pracy. Wynika to z faktu, że jest on nieefektywny, a pacjentów należy otoczyć całodobową opieką. Dlatego równoważny czas pracy wydaje się najlepszym możliwym rozwiązaniem w takiej sytuacji. Polega on na tym, że ośmiogodzinna norma pracy zostaje zastąpiona znacząco wyższą. Należy jednak pamiętać, że wprowadzenie tego modelu jest możliwe jedynie w przypadku zachowania miesięcznego okresu rozliczeniowego. W innej sytuacji należy posłużyć się mniej wyśrubowanymi normami, które są dostępne dla każdego pracodawcy, który sporządza regulamin pracy lub inny dokument o podobnym charakterze. Ponadto przedsiębiorstwa objęte porozumieniem zakładowym mogą z powodzeniem korzystać z dobrodziejstw tego systemu.
Dzięki równoważnemu czasowi pracy możliwe jest rozciągnięcie ilości godzin, w jakich dany pracownik świadczy swoje usługi bądź pracuje na produkcji. Co do zasady należy się jednak ściśle trzymać wytycznych, które są określone w kodeksie pracy. I tak podstawową normą jest 12 godzin nieprzerwanej pracy. Po jej wyrobieniu pracownikowi należy zapewnić co najmniej 11 godzin nieprzerwanego dobowego odpoczynku. Tym samym szczególne kategorie podwładnych danego zakładu mogą z powodzeniem wykonywać pracę przez pół doby. Zaznacza się jednak, że w trakcie takiej przedłużonej zmiany mają oni prawo korzystania z dwóch płatnych przerw, które są w całości wliczane do czasu pracy. Zapobiega to sytuacjom, w których ta szczególnie chroniona kategoria pracowników pozostaje bez prawa do wypoczynku w trakcie wykonywania czynności zawodowych.
Istnieją jednak pewne szczególne sytuacje, w których można wydłużyć czas pracy aż do 16 godzin. Zaznacza się jednak, że po zakończeniu zmiany należy zapewnić pracownikowi co najmniej tyle samo godzin odpoczynku. Tym samym osoby, którym zostało powierzone pilnowanie mienia o znacznej wartości, mogą wykonywać swoje obowiązki zawodowe przez dłuższy okres czasu. Wynika to z faktu, iż taka praca jest dosyć lekka, jednak wymaga zachowania stałej czujności. Podobnie jest w przypadku ochroniarzy, którzy mają za zadanie strzec ważnych ludzi. Im także przysługują przerwy w pracy, które nie są warunkowane spełnieniem żadnych dodatkowych przesłanek. Także pracownicy pogotowia ratunkowego i straży pożarnej mogą z powodzeniem zostać zatrudnieni w oparciu o zwiększoną normę czasu pracy. Zaznacza się jednak, że korzystanie z takich możliwości powinno w każdej sytuacji wynikać z potrzeb zakładu. Jak widać, jedynie kategorie pracowników, których stałe dyżury wydają się nieodzowne do prawidłowego funkcjonowania obrotu gospodarczego, mogą zostać zatrudnieni w oparciu o omawiany model pracy.
Prawo dopuszcza również sytuacje szczególne, w których pewne kategorie osób mogą zostać zobowiązane do świadczenia pracy przez całą dobę. Niestety, przepisy te budzą wiele kontrowersji. Przede wszystkim zaznacza się, że tak długi okres pracy może negatywnie wpływać na zdrowie. Ponadto w przypadku świadczenia pracy w tym systemie trzeba liczyć się z koniecznością skorzystania z całodobowego odpoczynku w kolejnym dniu. Z drugiej jednak strony wielu pracowników ceni sobie ten model, ponieważ dzięki niemu w łatwy sposób mogą wyrobić tygodniową normę czasu pracy w niespełna dwa dni. Pozostałe traktowane są jako dni wolne od pracy, co pozwala racjonalne zapełnienie tego czasu dodatkowymi zajęciami, takimi jak uprawianie sportu i siłownia. Zaznacza się jednak, że pracodawcy nie powinny w żadnym wypadku nadużywać dobowego rytmu pracy. Przede wszystkim ważne jest zastrzeżenie, w myśl którego harmonogram pracy przewidujący taki system może być sporządzony maksymalnie dla jednego miesiąca obrotowego. Po jego zakończeniu niezbędne jest zaangażowanie podwładnych do pracy w charakterze ciągłym lub w innym zadaniowym modelu świadczenia pracy.
Kolejnym ważnym elementem równoważnego czasu pracy jest konieczność zapewnienia pracownikowi odpoczynku tygodniowego. Polega on na tym, że osoba zatrudniona w danym zakładzie może skorzystać z 35 godzin dodatkowego wypoczynku. Nie ma z tym większych problemów w sytuacji, gdy dany pracownik nie zdecydował się na pracę w innym zakładzie. W przypadku wystąpienia kolizji pomiędzy tytułami do tygodniowego odpoczynku może dojść do załamania dobowego rytmu, co jest niezwykle niekorzystną sytuacją. Dlatego inspekcja pracy bardzo skrupulatnie podchodzi do kontrolowania tej kwestii i bardzo sceptycznie podchodzi do sytuacji, w których dany pracownik świadczy pracę w obydwu zakładach w systemie pracy ciągłej.
Bardzo istotne z punktu widzenia właściciela firmy jest to, że wskazany system czasu pracy może być z powodzeniem wprowadzony także w niedziele i święta. Należy jednak liczyć się z koniecznością zapewnienia pracownikom dodatkowych profitów, takich jak prowizja za pracę w weekendy. Ponadto należy pamiętać, że długotrwała praca w ruchu ciągłym może być uznana za szkodliwą, co stanowi tytuł do otrzymania kolejnego dodatku.